Kosovo, elke julimaand sinds 1996. Iedere zomer hetzelfde zwembad. Het water is er al altijd koud geweest. Net wat je nodig hebt wanneer de hitte je huid knapperig braadt. De attracties (een glijbaan en een springplank) vervielen tot enkel de springplank recht bleef staan. Veel stelt dat ook niet voor, het is een betonnen rechthoekig platform op een statief van zo’n drie meter hoog, met een stalen trap die geel kleurt in verschilferde lagen verf. Ik herinner me de angst die me verlamde toen ik nog maagdelijk naar beneden staarde.

Een bliksemgeleider wachtend op de bliksem tijdens een zonovergoten dag. Wachten, plaats maken, wachten, anderen voorlaten, wachten tot er niemand meer boven staat en dan schuifelen naar de rand. Ik stel me voor hoe ik struikel over mijn voeten en val. Ik land plat op het water en scheur mijn buik open. Ingewanden verspreiden zich als kikkerdril en het bloed kleurt een kleutertekening. De oude zon verdwijnt achter de nieuwe wolken en een windvlaag steekt de kop op.

Ik schrik wakker uit de fictie van mijn fantasie en voel een aanwezigheid achter mij. Het spreekt: ‘Ben je klaar om te springen of zoek je de laatste zonnestralen?’ Ik draai me om en zie een man van graniet, gespierd, getatoeëerd en klaar om het wateroppervlak aan te vallen. ‘Ik… wacht op… iets’, zeg ik al starend naar de tweekoppige adelaar op zijn borstkas. Hij houdt zijn hoofd schuin en krabt aan zijn kruin, haar heeft hij echter niet. Ik zeg niets meer en plaats mezelf aan de kant van het platform. Hij trekt zijn schouders op en de ene adelaarskop geeft me een knipoog. De man zet zich schrap, start zijn aanloop en met een explosieve sprong vliegt hij de lucht in. Armen gespreid alsof vallen geen optie is, maar ook hij lijdt aan de grenzen van de mens. Het hoogtepunt is in de geschiedenis, nu zakt hij, in de toekomst klieft hij een weg voor zijn lichaam en diens ongedierte door het water. Geen tijd om te vallen. ‘Hij vliegt, hij vliegt, hij heeft echt gevlogen’, denk ik luidop.

Ik sta wederom alleen aan de top. Hoe hoog laag lijkt als je de korte weg niet kent. Van achter de bergen komen dreigende wolken. De massa raapt haar spullen bijeen bij de eerste donderslag, bij de tweede starten de auto’s en stappen de voeten en bij de derde is het stil. De wind fluit in mijn gezicht, ik sluit mijn ogen. ‘Tijd wacht niet.’ Mijn tenen omklemmen de rand, ik adem in, open mijn ogen en houd de lucht gevangen. De bliksem slaat in. Verblind spring ik. De lucht ontsnapt en ik ben vrij boven het water, zo-even zweven en dan… ‘Ik val, ik viel! Langer dan ik ooit gevallen was.’ Dit bedacht ik toen het water me omarmde.

Maar nu weet ik dat alles tussen het springen en het vallen, gevlogen was. Een niets, een leegte, een dragen van de lucht, een ogenblik, rust is wat ik zocht.

Kosovo, each month of July since 1996. Every summer the same swimming pool. The water has always been cold. Exactly what you need when the sun roasts your skin to crisps. The attractions (a slide and a springboard) deteriorated until only the springboard remained standing. This springboard isn’t worth much, it’s a concrete rectangular platform on a stand of about three meters high. You reach it by climbing a steel staircase that shines yellow through flakes of lost paint. I remember the fear that crippled me when I was looking down like a virgin.

A lightning conductor waiting for the lightning on a sunny day. Waiting, moving aside, waiting, letting others pass, waiting till there’s no one waiting on top, and then shuffling to the edge. I imagine how I trip over my feet and fall. I land flat on the water and rip my belly open. Guts spread out like tadpoles and the blood colours a toddler drawing. The old sun disappears behind the new clouds and a gust of wind rises.

I wake up from the fiction of my fantasy and feel a presence behind me. It speaks: ‘Are you ready to jump or are you looking for the last sunrays?’ I turn around and see a man of granite, muscled, tattooed, and ready to attack the water surface. ‘I… am waiting… on… something.’, I say while staring at the double-headed eagle on his chest. He tilts his head and scratches his crown, even though he has no hair. I say nothing and step aside. He shrugs and one eagle head gives me a wink. The man braces himself, starts his run-up and with an explosive jump, flies through the air. Arms spread as if falling isn’t an option, but he, as well, suffers from the limits of humankind. The peak is in the history, now he sinks, in the future he pierces a way for his body and its pets through the water. There is no time to fall. ‘He flies, he flies, he really flew’, I think aloud.

Again, I stand alone at the top. How high low looks, when you don’t know the short route. From behind the mountains, there appear threatening clouds. The masses gather their stuff at the first thunder blow, at the second the cars start revving and the feet start walking, and the third one hesitates. ‘Time doesn’t wait.’ My toes clamp the edge, I breathe in, open my eyes and keep the air captured. The lighting finally strikes. Blinded I jump. The air escapes and I’m free above the water. I float for an instant and then… ‘I fall, I’m falling, I fell!’ Longer than I had ever fallen before. This is what I thought when the water embraced me.

But now I know that everything between the jumping and the falling, counted as flying. A nothingness, an emptiness, a carrying of the air, an instant, peace is what I was looking for.

Kosova, cdo muaj te korrikut që nga viti 1996. Çdo verë e njëjta pishinë. Uji ka qenë i ftoftë gjithmonë. Saktësisht se cka ki nevoje kur dielli ta pjekë lekurën si një patate e skuqur. Atrakasionet e këtij vendi (një rrëshqitëse dhe kërcimorja) filluan te shkatrroheshin, derisa vetëm kërcimorja kishte mbetur. Nuk është që ka dhe aq shumë vlerë, nje copë betoni drejtkëndor në një lartsi prej tre metrash. Arrij aty duke ngjitur shkallët e hekurta të verdha që ju kishte fshirë ngjyra. Me kujtohet frika që më kaplonte kur shikoja poshtë si një virgjin i frikësuar prej hudhjes nga kërcimorja.

Nji përcues vetëtime priste vetetimën në nje dite të nxehtë vere. Prisja, lëvizja anash, prisja, lejoja tjerët të ecnin… prisja deri sa më askush nuk kishte mbetur lartë, vetëm e vetëm për t'iu afruar skajit të kërcimores. Imagjinoja se si unë u hodha lartë dhe kerceva. Rashë rrafsh me trup dhe sakatova barkun. Barku nisi të skuqej nga venat e gjakut si një vizatim amatoresk fëmijësh. Dielli i vjetër zhduket prapa reve të reja dhe fillon te fryjë një erë e fortë.

Zgjohem nga fiksioni i imagjinates sime dhe ndjej prezencën e dikujt pas meje. Flet ‘A je gati të hidhesh a je tu i prit rrezet e fundit t’diellit’. Kthehem dhe shoh një njëri gjigant muskuloz, trupin të gjithin me tatu, i gatshëm ti vërsulet ujit. ‘Eh… unë jom tu pritë… për… dicka.’ them unë duke e parë shqiponjën me dy koka ne gjoksin e tij. Ai levizë kokën nga njëra anë në tjetrën dhe fërkon ballin edhe pse nuk kishte flokë. Unë nuk them gjë dhe lëvizi skajeve. Ai mbledh supet dhe njëra kokë e shqiponjës ma bën me sy. I jep vetes kurajo, fillon vrapimin dhe me një hedhje ekskluzive ai fluturon përmes ajrit. Krahëhapur sikur për tu hedhur nuk ishte një opsion, por edhe ai si gjithë të tjerët vuan nga limitet që kemi si qenje njerëzore. Kulmi është tek historia, ai tash është zhytur në ujë, për të ardhmen ai shpon një rrugë për trupin e tij dhe kafshët e tij shtëpiake përmes ujit. Nuk ka kohe të bie. ‘Ai po fluturon, ai fluturon, ai me të vërtetë fluturoi’, mendoi unë.

Prap, qëndroj lartë i vetmuar. Sa lartë më duket fundi kur nuk e din rrugën e shkurtër. Pas bjeshkeve shfaqen disa re kërcënuese. Të gjithë fillojnë të paketohen kur vetetima e parë kërsiti, gjatë vetetimës se dytë veturat fillojnë të lëvizin dhe këmbët të ecin ndërsa vetetima e tretë me radhë hezitoi pakez. ‘Koha nuk pret’. Gishtat e mi i afrohen skajit, marr frymë thellë, hap sytë dhe mbaj ajrin e ngrirë. Vetetima kërset. Symbyllur, hidhem. Ajri largohet pas meje dhe ja ku jam, i lirë mbi ujë. Po lundroj për një çast dhe pastaj... ‘Po bie, rashë! Më thellë se asnjëherë më parë.’ Këtë e mendoja kur uji më përqafoi trupin.

Kuptova që cdo gjë në mes kërcimit dhe zhytjes, është fluturim. Një asgjë, një zbrastësirë, një frymë e thellë, një çast, paqja është ajo cka kam qenë duke e kërkuar.

(By Vjosa Kastrati and Nagjije Berbati Kastrati)

Kosovo, jeden Julimonat seit 1996. Jeden Sommer das gleiche Schwimmbad. Das Wasser war schon immer kalt. Genau was man braucht, wenn die glühende Hitze deine Haut verbrennt. Die Attraktionen (eine Rutsche und der Sprungturm) verfielen, nur der Sprungturm bestehen bleibt. Er ist nichts Besonderes. Eine, auf einem Gerüst befestigte, rechteckige Betonplatte, so 3 Meter hoch. Du erreichst sie, indem du die in verschiedenen gelben Farbschichten gestrichene Metallleiter hinaufkletterst. Ich erinnere mich an die Angst, die mich lähmte, wenn ich jungfräulich nach unten starrte.

Ein Blitzableiter, der an einem sonnigen Tag auf Blitze wartet. Warten, Platz machen, warten, andere vorbeilassen, warten bis niemand mehr wartet und dann in Richtung Rand schlurfen. Ich stelle mir vor, wie ich über meine Füße stolpere und falle. Ich lande flach auf dem Wasser und reiße mir den Bauch auf. Innereien verteilen sich wie Kaulquappen im Wasser, Blut malt eine Kinderzeichnung. Die alte Sonne verschwindet hinter den neuen Wolken und eine Windböe erhebt sich.

Ich erwache aus der Fiktion meiner Fantasie und spüre eine Anwesenheit hinter mir. Es spricht: ‚Bist du bereit zu springen oder suchst du die letzten Sonnenstrahlen?‘ Ich drehe mich um und sehe einen Mann aus Stahl, muskulös, tätowiert und bereit die Wasseroberfläche an zu greifen. ‚Ich… warte… auf… etwas.‘, stammele ich, während ich den zweiköpfigen Adler auf seiner Brust anstarre. Er neigt seinen Kopf, kratzt seine Glatze, Haare hat er wirklich keine. Ich sage nichts mehr und trete zur Seite. Er zuckt mit den Schultern und der Adler zwinkert mir zu. Der Mann spannt seinen Körper an, startet den Anlauf und mit einem explosiven Absprung fliegt er durch die Luft. Die Arme breitgemacht, als wäre Fallen keine Option, aber auch er leidet an der Grenze des Menschlichen. Der Höhenpunkt liegt in der Vergangenheit, nun fällt er, in der Zukunft wird er sich einen Weg für seinen Körper und dessen Ungeziefer durch das Wasser bahnen. Keine Zeit zu fallen. ‚Er fliegt, er fliegt, er ist wirklich geflogen‘, denke ich laut.

Ich stehe wieder allein oben. Wie hoch niedrig scheint, wenn man den kürzesten Weg nicht kennt. Hinter den Bergen ziehen drohende Wolke auf. Nach dem Erklingen des ersten Donnerschlages sammelt die Menge ihre Sachen ein. Bei dem Zweiten springen die Autos an und Füße fangen an zu laufen. Der Dritte zögert. Der Wind pfeift mir ins Gesicht, ich schließe mir die Augen beide. ‚Zeit wartet nicht‘. Meine Zehen umklammern den Rand, ich atme ein, öffne meine Augen und halte die Luft an. Der Blitz schlägt ein. Geblendet springe ich. Die Luft entkommt und ich bin frei über dem Wasser. Für einen Eben schweben und dann… ‚ich falle, ich bin gefallen! Länger als ich je zuvor gefallen war.‘ Das dachte ich mir, als das Wasser mich umarmte.

Aber nun weiß ich, dass alles zwischen Absprung und Fall als Fliegen gilt. Ein Nichts, eine Leere, ein Luftzug, ein Augenblick, Ruhe ist wonach ich gesucht habe.

(By Leonie Kastrati, Meike Baumgartner-Kastrati and Joris Vercruysse)

Kosovo, hver julimåned siden 1996. Det samme svømmebassenget hver sommer. Vannet har alltid vært kaldt. Akkurat det du trenger når solen steker mot huden din. Attraksjonene (en sklie og et springbrett) forfalt til kun springbrettet stod igjen. Det er ikke verdt mye, det er en rektangulær betongplattform på et stativ rundt tre meter høyt. Du når det ved å klatre en metalltrapp som skinner gult gjennom flakene av visnet maling. Jeg husker frykten som forkrøplet meg når jeg så ned som en jomfru.

En lynavleder venter på lynet en solfylt dag. Venter, beveger meg til siden, venter, lar andre passere, venter til det er ingen som venter på toppen, og deretter går mot kanten. Jeg forestiller meg hvordan jeg snubler i føttene mine og faller. Jeg lander flatt på vannet og river magen min åpen. Innvollene spres ut som rumpetroll og blodet farger et småbarns tegning. Den gamle solen forsvinner bak nye skyer og et vindkast stiger.

Jeg våkner opp fra min fantasis fiksjon og føler en tilstedeværelse bak meg. Det sier: ‘Er du klar til å hoppe eller ser du etter de siste solstrålene?’ Jeg snur meg og ser en mann av granitt, muskuløs, tatovert og klar for å angripe vannets overflate. ‘Jeg… venter… på… noe.’, sier jeg mens jeg stirrer på den tohodede ørnen på brystet hans. Han tilter på hodet og klør seg på toppen, selv om han ikke har noe hår. Jeg sier ingenting og går til side. Han trekker på skuldrene og et ørnehode blunker til meg. Mannen forbereder seg, tar sats og med et eksplosivt hopp, flyr gjennom luften. Armer spredt som om å falle ikke er et valg, men også han lider av menneskehetens grenser. Høydepunktet er historie, nå synker han, i fremtiden baner han vei for kroppen sin og dens kjæledyr gjennom vannet. Det er ikke noe tid for å falle. ‘Han flyr, han flyr, han flydde virkelig’, tenker jeg høyt.

Igjen, står jeg alene på toppen. Så høyt det ser ut, når du ikke kan snarveien. Fra bak fjellene dukker truende skyer opp. Massene samler tingene sine på det første tordenskrallet, på det andre startes bilmotorene og føtter begynner å gå og den tredje nøler. ‘Tiden venter ikke.’ Tærne mine klemmer kanten, jeg puster inn, åpner øynene mine og holder luften fanget. Lynet slår endelig. Blindt hopper jeg. Luften rømmer og jeg er fri over vannet. Jeg svever et øyeblikk og så… ‘Jeg faller, jeg falt! Lengre enn jeg noen gang har falt før.’ Dette tenkte jeg når vannet omfavnet meg.

Men nå vet jeg at alt mellom hoppet og fallet, var en del av flyturen. Et intet, en tomhet, båret av luften, et øyeblikk, fred er det jeg lette etter.

(By Triera Gashi)

Косово, каждый июль с 1996 года. Каждое лето один и тот же бассейн. Вода там всегда была холодной. Как раз то, что вам нужно, когда тепло делает вашу кожу свежей. Аттракционы (горка и трамплин) провалились, пока не остался стоять только трамплин. Нет это мало что значит, это бетонная прямоугольная платформа на штативе высотой около трёх метров со стальной лестницей, которая желтеет в различных слоях краски. Я помню страх, который парализовал меня, когда я невинно смотрел вниз.

Молниеотвод ждёт молнии в солнечный день. Ожидание, освобождение места, ожидание, отпускание других, ожидание, пока никто не ждёт, а затем перетасовка на край. Я представляю, как я спотыкаюсь о ноги и падаю. Я приземляюсь на воду и разрываю живот. Внутренности растекаются как лягушки, а кровь окрашивает рисунок детского сада. Старое солнце исчезает за новыми облаками и поднимается порыв ветра.

Я просыпаюсь, напуганный выдумкой моей фантазии, и чувствую присутствие позади меня. Он говорит: «Вы готовы прыгнуть или ищете последние лучи солнца?» Я оборачиваюсь и вижу гранитного человека, мускулистого, татуированного и готового атаковать поверхность воды. «Я… жду… чего-нибудь», - говорю я, глядя на двуглавого орла на его груди. Он наклонил голову и почесал корону, но у него не было еë. Я больше ничего не говорю и ставлю себя на стороне платформы. Он пожимает плечами, и голова одного орла подмигивает мне. Мужчина готовится, начинает свой бег и взрывным прыжком взлетает в воздух. Бедные руки распространяются, как будто падение не вариант, но он и также страдает от человеческих ограничений. Высшая точка в истории, теперь она падает, в будущем он расчищает путь для своего тела и его паразитов через воду. Нет времени падать. «Он летает, он летает, он действительно летал», - думаю я вслух.

Я снова один наверху. Как высоко кажется низким, если вы не знаете ярлык. Грозные облака приходят из-за гор. Массы собирают свои вещи вместе в первом ударе молнии, во втором автомобили заводятся и встают на ноги, и третий на мгновение сомневается. Ветер свистит мне в лицо, я закрываю глаза. «Время не ждёт». Мои пальцы ног обнимают край, я вдыхаю, открываю глаза и держу воздух. Удары молнии. Я прыгаю вслепую. Небо ускользает, и я свободен над водой, просто плыву, а потом ... «Я падаю, я упал! Дольше, чем я когда-либо падал ». Это было то, о чем я думал, когда вода обнимала меня.

Но теперь я знаю, что всё между прыжками и падениями пролетело. Ничто, пустота, перенос воздуха, мгновение, отдых - это то, что я искал.

(By Valentyn Sidyel’Nikov)

Kosovo, elke julimoand sinds 1996. Elke zomer ’t zèeste zwembad. ’t Woater ist er assan koed gewist. Juste wa da je nodig et wanner de warmte je vel verschoepert. De attracties (e slierbôône en e spriengplanke) gingen noa de wup tot da juste de spriengplanke bleef rechte stoan. ’t Was gin vetten, tis een rechthoekig bedong platform ip e statief van ongeveer drie meters hoge, met e stalen trap int geel in verschilfdere lagen verf. Ik weten nog hoe benauwd dak woarn toen ik nog maagdelijk noar beneden kiekte.

E weerlichtgelieder wachtend ip de weerlichten tiedens e zunovergoten dag. Wachten, plekke maken, wachten, andere voorloaten, wachten toe er niemand mi wacht en dan schufelen no de rand. Ik stellen me voorn oe dak struikeln over me poten en stuken. Ik landen plat ip ’t woater en scheuren me buik open. Ingewanden versprieden zich als pudderek en et bloed kleurt e kiendertèkeningsje. De oede zunne verdwient achter de versche wolken en e wientvlaage stikt de kop ip.

Ik schrikken wakker ut de fictie van mien fantasie en voel etwien achter me. Et klapt: ‘Zie je kloar om te spriengen of zoek je de latste zunnestralen?’ Ik droaien me om en kzien e vint van graniet, kloeke boettn, getatoeëerd en kloar om et woateroppervlak aan te valln. ‘Ik… wachtn ip… etwa’, zegk al starend no de tweekoppige adelaar op z’n borstkasse. Ie houdt ze kop scheef en krabt aan ze kruin, tis e kletskop. Ik zeggen niets mi en plaats mezelf an de kant vant platform. Ie trekt ze schouders up en de ene adelaarskop gif me e knipoog. De vint zet zich schrap, begint me z’n aanloop en met e explosieve sprong, vliegt ie de lucht in. Armen gespreid alsof vallen gin optie is, ma ook em lijdt aan de grenzn van de mens. ’t Hoogtepunt is in de geschiedenis, nu zakt ie, in de toekomst boant ie e weg voor ze lichaam en diens ongedierte door ’t woater. Gin tied om te valln. ‘Ie vliegt, ie vliegt, ie eeft echt gevlogen’, peisk luidop.

‘k Stoan opnieuw alèene an de top. Oe hoog laag liekt aje de korte weg nie kent. Van achter de bergn komen dreigende wolken. De massa rapt eur spullen tope bie de eerste dunderslag, bie de tweede starten de ottoo’s en stappen de voeten en de derde twiefelt efkes. De wient fluut in me tote, ik sluuten m’n ogen. ‘Tied wacht nie.’ Me tenen omklemmn de rand, ik oasem in, open me ogen en houd de lucht gevangen. De weerlichtn slaon in. Verblind sprieng ik. De lucht ontsnapt en ‘kzien vrij boven et woater, efkes zweven en tonne… ‘’k Val, ‘k viel! Langer dan dak oois gevallen woarn. Da peisde ik toen dak et woater omarmde.

Ma nu wit ik da alles tussen et spriengen en et vallen, gevlogen was. E niets, e leegte, e dragen van de lucht, e moment, rust is wat dak zocht.

(by Jan Lamote)

Kosovo, ogni mese di luglio dal 1996. Ogni estate la stessa piscina. L'acqua è sempre stata fredda. Esattamente ciò di cui hai bisogno quando il sole ti arrostisce come fossi una patatina. Le attrazioni (uno scivolo e un trampolino) si deteriorarono; rimane in piedi solo il trampolino. Non vale molto, è una piattaforma rettangolare di cemento su una base di circa tre metri di altezza. Lo raggiungi salendo una scala d'acciaio che brilla di giallo attraverso scaglie di vernice persa. Ricordo ancora la paura che mi paralizzava mentre guardavo in basso come un debole.

Un parafulmine in attesa del fulmine in una giornata di sole. Aspettare, allontanarsi, aspettare, lasciare che gli altri passino, aspettare, fino a quando non c'è nessuno in cima, e poi trascinarsi verso il bordo. Sto immaginando come inciampo e cado. Atterro sull'acqua e mi spacco la pancia. Le budella si spargono come fossero girini e il sangue colora il disegno di un bambino. Il vecchio sole scompare dietro le nuove nuvole e soffia il vento.

Mi sveglio dalla finzione della mia fantasia e sento una presenza dietro di me. Parla: "Sei pronto a saltare o stai cercando gli ultimi raggi di sole?" Mi giro; vedo un uomo di marmo, muscoloso, tatuato e pronto ad attaccare la superficie dell'acqua. 'Io ... sto aspettando ... su ... qualcosa.', dico fissando l'aquila a due teste sul suo petto. Inclina la testa e si gratta la corona, anche se non ha neanche un capello. Non dico niente e mi faccio da parte. Lui scrolla le spalle e una testa d'aquila mi fa l'occhiolino. L'uomo si prepara, inizia la sua rincorsa e con un salto esplosivo, vola in aria. Le braccia aperte come se cadere non fosse un'opzione, ma anche lui soffre dei limiti dell'umanità. Lo slancio è nella storia, ora affonda, apre una strada per il suo corpo e i suoi parassiti attraverso l'acqua. Non c'è tempo per cadere. "Vola, vola, è davvero volato", penso ad alta voce.

Ancora una volta, sono solo in cima. Quanto in alto appare il fondo quando non conosci il percorso breve. Da dietro le montagne appaiono nuvole minacciose. Le masse raccolgono le loro cose al primo colpo di tuono, al secondo le macchine iniziano a girare e i piedi iniziano a camminare e il terzo esita per un momento. 'Il tempo non aspetta.' Le dita dei piedi serrano il bordo, respiro, apro gli occhi e continuo a catturare l'aria. La luce finalmente mi colpisce. Accecato, salto. L'aria fuoriesce e io sono libero sopra l'acqua. Galleggio per un istante e poi ... "Sto cadendo, sono caduto! Più di allora non ero mai caduto prima.' Questo è quello che ho pensato quando l'acqua mi ha abbracciato.

Ma ora so che tutto tra il salto e la caduta, contava come volare. Un nulla, un vuoto, una presa d'aria, un istante, la pace è ciò che stavo cercando.

(by Tania Astorino)

Kosovo, cada mes de julio desde 1996. Cada verano la misma piscina. El agua siempre ha estado frío. Justo lo que necesitas cuando el calor te asa la piel crujientamente. Las attraciones (un tobogán y un trampolín) se decaen hasta solo el trampolín se mantuvo erguido. No representa mucho eso, es una plataforma rectangular en hormigón sobre un soporte de unos tres metros de altura, con una escalera de acero que se colorea amarilla en capas de pintura en escamas. Me recuerdo el miedo que me paralizó cuando, todavía virgen, miré fijamente abajo.

Un pararrayos esperando el rayo durante un día soleado. Esperar, ceder el sitio, esperar, dar paso a los otros, esperar hasta que nadie ya no espere y luego arrastrar los pies hacia el borde. Me imagino como me tropiezo con mis pies y me cayo. Aterrizo sobre el agua y me rasgo mi vientre. Los intestinos se extienden como la freza de rana y la sangre colorea un dibujo infantil. El viejo sol desaparece détras las nuevas nubes y una ráfaga de viento levanta su cabeza.

Me despierto sobresaltado de la ficción de mi fantasía y siento une presencia detrás de mi. Habla: ‘Estas listo a saltar o buscas los ultimos rayos de sol?’ Me vuelvo y veo un hombre de granito, musculoso, tatuado y listo a atacar la superficie del agua. ‘Yo… espero… algo’, digo mirando fijamente a la águila con dos cabezas en su pecho. Inclina su cabeza y se rasca la corona, sin embargo no tiene pelo. Ya no digo nada y me pongo al borde de la plataforma. Se encoge de sus hombros y una de las cabezas de la águila me da un guiño. Se prepara, comienza su carrera y con un salto explosivo, vuela hacia el cielo. Los brazos extendidos como si caer no es una opción, pero él también sufre de las límitas del hombre. El clímax está en la historia, ahora baja, corta en el futuro un camino para su cuerpo y su alimaña por el agua. No hay tiempo para caerse. ‘Vuela, vuela, ha volado realmente’, pienso en voz alta.

De nuevo estoy sólo en la cima. Qué tan alto parece bajo cuando no conoces el camino corto. Nubes amenazantes se asoman sobre las montañas. La masa recoge sus cosas al primer trueno, al segundo trueno los coches se ponen en marcha y el tercero duda un rato. El viento silba en mi cara, cierro mis ojos. ‘El tiempo no espera.’ Mis dedos del pie sujetan el borde, inspiro, abro mis ojos y mantengo el aire atrapado. El rayo se cae. Salto deslumbrado. El aire se escapa y soy libre sobre el agua, flotar un momento y luego… ‘Me caigo, me caí! Más largo que nunca hube caído.’ Pensé eso cuando el agua me abracé.

Pero ahora sé que todo entre saltar y caerse, estuvo volando. Una nada, un vacío, una carga del aire, un momento, la tranquilidad es lo que busqué

(By Eva Dolphen)

المياه باردة دائما، تماما ما تحتاجه عندما تشتد الحر وأشعة الشمس تشوي الجلد وكأنها قشور بطاطس مشوية. تدهورت عوامل الجذب هنا (منزلق ومنصة) وما بقيت إلا منصة الوثب للقفز فقط، وليست ذو قيمة، إنها منصة خرسانية مستطيلة مرتفعة حوالي ثلاثة أمتار. أصعد إليها عن طريق تسلق سلم حديدية مدهونة باللون الأصفر الذي بدأ يتلاشى. أتذكر الخوف الذي شلني عندما كنت أنظر إلى الأسفل مثل عذراء.

موصل برق كان ينتظر البرق في يوم مشمس. كنت أنتظر، وأتحرك جانبًا ، وأنتظر وأسمح للآخرين بالمرور، وأنظتر حتى ما بقي أحد هناك في أعلى، ليتسنى لي الاقتراب من حافة المنصة. تخيلت أني قفزت، نعم قفزت وسقطت على الماء وتمزق بطني، واحمرت الأوردة بالدم حتى أصبحت كرسم طفل صغير. تختفي الشمس القديمة خلف الغيوم الجديدة وتهب عاصفة من الرياح.

أستيقظ من خيالي وأشعر بحضور خلفي يتحدث: "هل أنت مستعد للقفز أم أنك تنتظر آخر أشعة الشمس؟" أستدير لأرى رجلًا عملاقا ، عضليًا ، ذو أوشام ومستعدًا لمهاجمة سطح الماء. "أنا ... أنتظر ... على ... شيء ما" ، أقولها وعيني ثابتة في وشم نسر ذي الرأسين على صدره. هو يميل رأسه ويخدش جبينه، على الرغم من أنه ليس لديه شعر. لا أقول شيئًا وأتنحى. أحد رؤوس النسر يغمزني. الرجل يستعد، ويبدأ في الجري، ويقفز في الهواء بقفزة متفجرة، ذراعيه مفتوحة كأنه يريد الطيران وليس القفز، وكأن السقوط ليس خيارًا، لكنه إنسان يعاني من حدود البشرية. الذروة بقي في التاريخ ، وهو الآن يغرق ، ويقطع في المستقبل طريقة لجسده وآفاته في عمق الماء. لا وقت للسقوط. "هو يطير ، يطير ، يطير حقًا" كنت أهمس في نفسي .

ما زلت وحيدا على القمة. كم يبدو بعيدا المنخفض إذا كنت لا تعرف طريقا قصيرا. غيوم مهددة تأتي من وراء الجبال. الكل بدأ يجمع أغراضه عند سماع صوت الرعد الأول، وعند سماع الثانية بدأت السيارات والأقدام تتحرك، وأما الثالثة ترددت قليلا. "ليس هذا وقت الانتظار" أصابع قدمي تقترب من الحافة، الريح تصطدم في وجهي، أغمض عيني، أتنفس، وأحبس الهواء. البرق يضرب. أنا أقفز وعيني مغلقة. الهواء يهرب منى وأنا حر طليق فوق الماء، أسبح لحظة ثم... "أسقط ، سقطت! أسفل من أي مرة مضى ". هذا كان شعوري حينما احتضنتني المياه.

الآن أعلم أن كل شيء بين القفز والسقوط طيران. لا شيء، فراغ ، نفس

(By Edmond Ajdini)